Istanbul through the lens of Achilles Samandji and Eugene Dalleggio

"Istanbul through the lens of Achilles Samandji and Eugene Dalleggio" on display from May 15th in Sismanoglio Megaro of the Consulate General of Greece in Istanbul
“İstanbul manzaralarının fotoğrafçı Achille Samandji ile Eugene Dallegios’un objektifinden görüntüleri”, 15 Mayıs’tan itibaren, Yunanistan İstanbul Başkonsolosluğu Sismanoglio Megaro binasında

Istanbul’s mosaic at the turn of the 20th century. The Sismanoglio Megaro of the Consulate General of Greece in Istanbul hosts, from 15th of May to 20th of June, a large collection of photographs that capture countless aspects of the most fascinating city in the world at the beginning of the 20th century.
Yunanistan İstanbul Başkonsolosluğu'nun Sismanoglio Megaro binası, 15 Mayıs 20 Haziran tarihleri arasında 20. yüzyılın başında, dünyanın en büyüleyici şehrinin birçok farklı yüzünü gösteren fotoğraflardan oluşan geniş bir koleksiyonu kabul ediyor.

To present these photographs is a simple, yet at the same time complicated matter. Simple, because the collection pleasantly seduces anyone who peruses it while following the enchanting pathways of a world that has great importance for Greeks.
Birinin bunu takdim etmesi basit birşeydir ama aynı zamanda karmaşıktır. Basittir, çünkü Rumlar için önemli olan bu dünyanın büyüleyici yollarını takip ederken, onu dikkatlice okumak isteyen birini hoş bir şekilde sürükleyip götürür.

Complicated, however, the moment you try to decipher the collection, the moment you invoke reason to arrive at an interpretation. For the photograph, through the picture it presents, also reveals the person who took it.
Karmaşıktır, çünkü koleksiyonu anlamaya çalıştığın zaman, bir yoruma ulaşmak için aklını kullandığın an olacaktır. Çünkü, fotoğraf temsil ettiği resim yoluyla, onu çeken kişiyi de açığa çıkarmaktadır.

In the present case, we are dealing with not one, but two photographers who belong to two different generations: Achilles Samandji, who took most of the photographs, and the best, in terms of their quality, and his daughter’s husband, Eugene Dalleggio d’Alessio, an amateur photographer.Bizim durumumuzda ise önümüzde sadece bir değil, farklı kuşaklara ait iki fotoğrafçı var. Fotoğrafların büyük bir bölümünü ve nitelik olarak daha iyilerini çekmiş olan Achille Samandji ve amatör fotoğrafçı olan kızının eşi yani damadı Evgenios Dalezios (Eugéne Dalleggio d’Alessio).

Achilles Samandji was born in Istanbul in 1870 and left the city in 1936. He was without doubt a typical grand bourgeois of Istanbul and he served as the photographer of the Sultan and the Ottoman princes.
Achille Samandji, 1870 yılında İstanbul’da doğmuş ve doğduğu şehri 1936 yılında terk etmiştir. Achille Samandji tartışılmaz bir şekilde İstanbul’un üst tabakasının karakteristik bir örneğidir ve Osmanlı padişahının ve şehzadelerinin fotoğrafçısı olmuştur.

He was, however, a cosmopolitan without a trace of Levantinism. Europeans and those who aspired to European modes do not appear before his lens, just as the westernising Pera is almost absent from his photographic collection.
Levantenist bir bakış açısına sahip olmayan kozmopolit bir insandı. Onun objektifinde Avrupalılar ve Avrupa’ya özenen insanlar asla yoktur, tıpkı batı tarzına sahip Beyoğlu’nun hemen hemen bulunmaması gibi.

He undoubtedly adores Istanbul: the entire city, the multinational and multi-religious metropolis, the then many-faced city of ‘minorities’.
He immortalises its buildings and its people, its general views, and its countryside, its Byzantine monuments but also political events that shook the city in the beginning of the 20th century. Istanbul seduced and guided him.
Kuşkusuz İstanbul’u çok sever. İstanbul’un tümünü, çok uluslu ve çok dinli metropolü, “azınlıkların” o zamanki çok yüzlü şehrini; binalarını, insanlarını, genel manzaralarını, kırlarını, Bizans anıtlarını ve hatta 20. yüzyılın başında şehri sarsan politik olayları ölümsüzleştirir. İstanbul onu büyülemiş ve ona yol göstermiştir.

The photographs thus become the city’s own internal monologue, its own reflection, with no other attempts at interpretation. It would be vain, therefore, to seek in the photographic collection the affectation and pretension of the orientalistes artists, who since they viewed things from a distance, remain essentially foreigners to the space they were attempting to describe.
Sonuç olarak fotoğraflar, hiç yorumlama çabasına gerek duyulmadan, İstanbul’un bir çeşit iç monoloğunu, bir yansımasını oluşturur. Bu nedenle, fotoğraf koleksiyonunun içinde, nesnelere belli bir mesafeden bakan, aslında temsil ettiği mekana yabancı olan oryantalist sanatçının varlığını ve eğilimlerini aramak anlamsız olacaktır.

Samandji’s eye is spontaneous and internal, directed to an external world that is at the same time a familiar place for the soul. He was always completely genuine, and Istanbul unfolds before his lens exactly as it was.
Samandji’nin bakışları aynı zamanda, aynı derecede ruhun bildik bir alanı olan görüntü âlemine doğru atılmış gayriihtiyarî ve içsel bir bakıştır. Böylece, İşte Samandjis baştan sona dek tamamen gerçekçi kalmayı başarır ve İstanbul aynen geçmişinde olduğu gibi onun objektifinden gözler önüne serilmiştir.

Eugene Dalleggio, who belonged to the next generation, deliberately tried to save this heritage of memory. He gathered together his father-in-law’s photographic collection and added to it many of his own photographs.
Bir sonraki kuşağa ait olan Evgenios Dalezios ise bilinçli bir şekilde bu anılardan oluşan mirası korumaya çabalamıştır. Kayınpederinin, fotoğraf koleksiyonunu bir araya toplar ve kendine ait çok sayıda fotoğrafı ona ekler.

He made repeated visits to Istanbul down to the early 1960s, which rekindled his memories and gave them concrete form once more. In this way, he managed to rescue the memory of Achilles Samandji as an important artist, but also the memory of Istanbul itself, as it was in the last years of the Ottoman Empire.
1960’lı yılların başına dek, hatıralarını yeninden canlandırdığı ve onlara bir kez daha somut bir biçim vereceği İstanbul’u defalarca ziyaret eder. Böylece önemli bir sanatçı olarak Achille Samandji’nin hatırasını, aynı zamanda da Osmanlı İmparatorluğu’nun son günlerindeki İstanbul’un anılarını kurtarır.

Kaynak:http://www.sismanogliomegaro.com